بیش از 20 سال پیش، جان برمن و برخی از شرکای تجاری‌اش وانمود کردند که در حال جستجوی مکان‌هایی برای فیلمی برای بازدید از مجموعه‌ای از ساختمان‌های صنعتی دوران ویکتوریا در شرق تورنتو هستند – و ایده‌ای به دست آوردند.
برمن فکر می کند که هر ساختمان می تواند یک گالری هنری، یک رستوران یا یک فضای نمایش باشد.
برمن گفت: “همه چیز واقعاً با هم جمع شد تا تورنتو بتواند مرکز هنری، فرهنگی و سرگرمی خود را داشته باشد. و ما واقعاً کل مفهوم را در اولین تور توسعه دادیم.” “ما فوق العاده هیجان زده بودیم.”
آن مرکز – منطقه تاریخی دیستلری – 20 سال پیش در این دوشنبه در 22 مه 2003 افتتاح شد. برمن مدیر شرکت توسعه شهری است که مالک منطقه با شرکت املاک دریم است.
در سال 2001، برمن و شرکای او ملک را از یک صندوق بازنشستگی بریتانیا به قیمت 10 میلیون دلار خریداری کردند.
تماشا | در منطقه تاریخی تقطیر قدم بزنید:
منطقه تاریخی دیستیلری تورنتو بیستمین سالگرد تاسیس خود را در 22 مه 2023 جشن می گیرد. اما این منطقه همیشه به شکل کنونی نبود. سی‌بی‌سی تورنتو با مالکان اصلی که در سال 2001 برنده مناقصه خرید این فضا شدند صحبت کرد.
توسعه دهندگان می گویند که ایده در ابتدا با شک و تردید مواجه شد
گیدئون آرتورز این منطقه را قبل از شروع بازسازی به یاد می آورد.
او می‌گوید: «من در Cabbagetown بزرگ شده‌ام و عادت داشتیم به عصاره‌سازی پایین بیایم تا با قدم زدن در خیابان‌های سنگ‌فرش خالی خودمان را عصبانی کنیم.
آرتورز اکنون به عنوان مدیر اجرایی در شرکت تئاتر Soulpepper و مرکز هنرهای نمایشی جوان، که یکی از مستاجران اصلی منطقه است، کار می کند.
“تفاوت بزرگ اکنون این است که در حالی که احساس می شود جزیره ای است، اکنون بخشی از بافت شهر به نظر می رسد.”
در ابتدا، این منطقه محل تقطیر گودرهام و ورتز بود.
به گفته جیمی گود، یکی دیگر از مالکان و مدیر اصلی Cityscape، این کارخانه تقطیر در سال 1832 افتتاح شد. گود گفت که ساختمان های آن توسط تیم پدر و پسری متشکل از دیوید رابرتز پدر و دیوید رابرتز جونیور طراحی شده است.
به گفته گواد، قدیمی‌ترین ساختمان گودرهام و ورتس که در این مکان باقی مانده است، تقطیر سنگ است که در سال 1859 ساخته شد.
او می‌گوید وقتی برمن و شرکای او کار بر روی منطقه بازسازی‌شده را آغاز کردند، بسیاری به آنها گفتند که این منطقه نمی‌تواند کار کند – که منطقه‌ای که فقط عابران پیاده باشد که توسط دفاتر یا دیگر مناطق خرده‌فروشی احاطه نشده باشد، منطقی نیست.
برمن گفت: “آنچه ما گفتیم این است که “ما منطقه ای را می سازیم که همه بخواهند در اطراف آن زندگی کنند. و سپس مردم دنبال خواهند شد.”
در واقع ساختن آن منطقه یک تجربه استرس زا بود.
گواد گفت اگر توسعه‌دهنده دیگری این سایت را می‌خرید، احتمالاً دو یا سه سال را صرف برنامه‌ریزی می‌کردند که با آن چه می‌کردند. اما برمن و شرکای او می خواستند چیزی را به سرعت انجام دهند.
به دلیل شک و تردید در مورد پروژه، برمن گفت که آنها می‌خواهند سریع حرکت کنند و منطقه را به یکباره باز کنند. او گفت اگر آنها در یک زمان یک ساختمان را افتتاح می کردند، دلیل کمی برای بازدید عموم وجود داشت.
این به معنای استخدام تاجران خود بود که در طول فصول سال برای بازسازی ساختمان ها در حدود 13 ماه کار کردند.
گواد گفت: «هیچ توسعه‌دهنده‌ای که درست فکر می‌کند هرگز کاری به این شکل انجام نمی‌دهد.
او گفت که آنها تا آنجایی که می توانستند از این مکان دوباره استفاده کردند تا به آن جان تازه ای بدهند، مانند برداشتن چوبی که بشکه ها را برای ساختن پنجره ها نگه می داشت.
او افزود که این حرکت نه تنها سازگار با محیط زیست، بلکه مقرون به صرفه بود.
او گفت: “بسیاری از مردم در واقع می گویند که کمبود بودجه در واقع باعث می شود که معماری یا مرمت میراث خوب باشد.”
گواد که یک معمار است، گفت این سایت نمونه خارق‌العاده‌ای از معماری صنعتی دوران ویکتوریا است که یافتن آن در جای دیگری در آمریکای شمالی سخت است. او گفت که این گواهی بر گودرهام و ورتز است که روی خلق چیزی سرمایه گذاری کردند که در آزمون زمان ایستاده است.
دویست سال بعد، ما هنوز به آن نگاه می کنیم و می گوییم: “این باور نکردنی است.”
این ناحیه میزبان جشن بیستمین سالگرد این هفته خواهد بود.
